Je welzijnsbeleid, verzorg het als je kantoorplanten

Mee met de tijd

Je zal het gewoon moeten accepteren: een welzijnsbeleid is nooit af. De context verandert voortdurend: mensen evolueren, teams verschuiven, organisaties groeien of krimpen, en ook buiten onze muren beweegt de wereld continu. Politieke en economische ontwikkelingen, nieuwe technologieën en veranderende verwachtingen rond werk en leven kleuren hoe medewerkers zich voelen. Wat vijf jaar geleden werkte, is vandaag misschien achterhaald. Dat is geen mislukking, maar een teken dat de noden van onze medewerkers meebewegen met de tijd.

Welzijn als cultuur, niet als campagne

Een organisatie die haar welzijnsbeleid als iets dynamisch beschouwt, bouwt aan een cultuur die wendbaar, mensgericht en duurzaam is. Welzijn op het werk zit dan verweven in de manier waarop collega’s met elkaar omgaan. Het is de gedeelde overtuiging dat mensen pas echt kunnen floreren wanneer ze zich veilig, gezien en gesteund voelen, elke dag opnieuw.

Ik kan het daarom niet vaak genoeg herhalen: betrokkenheid is hierbij essentieel. Een beleid werkt pas echt wanneer medewerkers er hun schouders onder zetten. Door mensen van verschillende teams te betrekken, door te luisteren naar hun noden en ervaringen, door ideeën van onderuit te laten groeien, ontstaat een verhaal dat gedragen wordt door iedereen. Mensen engageren zich altijd het sterkst voor iets waaraan ze zelf hebben meegewerkt. Een welzijnsbeleid dat bottom-up ontstaat, voelt authentieker, geloofwaardiger en duurzamer dan een reeks top-down initiatieven.

Betrokkenheid alleen volstaat echter niet. Ook helderheid is belangrijk. Een beleid heeft richting nodig, ook al moet je het onderweg blijven bijsturen. Duidelijke krijtlijnen rond wat kan, wat niet kan en welke keuzes gemaakt worden, helpen de verwachtingen realistisch te houden. Zo ontstaat er ook voor leidinggevenden geen druk om steeds méér te moeten doen, maar wordt welzijn een geslaagde evenwichtsoefening tussen geven en nemen.

Kleine gebaren, grote beweging

De afgelopen jaren heb ik tot slot één ding heel goed beseft: in een wereld die snel beweegt, zijn het vaak de kleine dingen die houvast bieden. Een ritueel dat terugkeert, een gezellig teammoment, een welgemeend applaus bij een geslaagd project. Zulke gewoontes maken welzijn tastbaar en toegankelijk. Ze tonen dat zorg geen groot gebaar hoeft te zijn, maar dat het net in de eenvoud van aandacht en connectie zit.

Toch schuilt hier ook een uitdaging. Want wanneer welzijn écht geïntegreerd raakt in de cultuur, dreigt het soms ook té vanzelfsprekend te worden. Wat ooit vernieuwend voelde, wordt na verloop van tijd normaal. Dat is enerzijds een compliment: een teken dat je beleid werkt. Maar het vraagt ook waakzaamheid. Sta daarom regelmatig stil bij wat er al is, vertel opnieuw welke stappen al gezet werden en vier samen wat heeft gewerkt. Dat voorkomt dat alle mooie inspanningen onzichtbaar worden.

Mijn beste levenswerk

Een levend welzijnsbeleid vraagt dus voortdurende aandacht, dialoog en mildheid. Mildheid om te erkennen dat niet alles altijd lukt. Dialoog om te blijven luisteren naar wat nodig is. Aandacht om niet te vergeten dat welzijn geen extraatje is, maar het fundament waarop samenwerking rust. Of om het allemaal nog één keer samen te vatten: wie investeert in een cultuur die mensen laat groeien, bouwt aan een prachtig levenswerk: een warme organisatie waar mensen willen werken en net zo mooi floreren als de plantjes in hun kantoor.

Warme groet,

Linda Cappelle